Kİ BEN AŞIĞIM
Korkuyorum sevdiğim,
sensizlik bana müthiş ,korkuveriyor.Kanımçekiliyor,düşündükçeçaresizliğimi,ellerim üşüyor.
Ben ki,yönümüsana doğru çevirip sürmüşüm gönül atımı.
Seni beklerken on yıl yaşanıp,aradığın da yirmi sene gençleştiğimi hissediyorum.Bilki,unutma.
Ömür dediğin bu mücadelede,birsözünle yaşama direnci bulmuşum.Akasyalar salmış kokularını,böğürtlenler kıpkırmızı olmuş.Yüzüne görmeye bin adak adamışım.
Ki ben aşığım büsbütün zerrene.
Göresim geldikçe resimlerini evimin duvarlarına çerçeveletiyorum.Yerim,yurdum,yanındır.
Küsmelerine dayanamam.Kavaklarhışırdamaz.Kuşlaruçmaz.Şafak atmaz.
Anlasana Neşet Ertaş şarkı söylemez “ SEN BENİMSİN BEN SENİNİM”demez.
Derin,dibini göremediğim ne sulardan çıktım daha hızlı silkelendim,kendime gelmem zaman aldı ama yeniden doğdum,onlar kırdıkça büyüdüm fakat senin tarumar edişini düşünmek bambaşka.
Güneşin bir daha doğmamasıyla birlikte zifiri karanlık mevsimlerin gelmesi.Yüreğimde ki ayazın geçmemesi.Çöl topraklarının çatlaması,dereninçekilmesi,içimde ki yanan alevin sönmesi gibi bir şey.Adını koyamadığım öylesine değil öldüresiye bir şey.
Cevapsız kalan her sual de mektuplar kanıyor. Yokluğunla sınama,ceza verme ki ay aydın kalsın.Kara kara bulutlar perdelemesin.Sökmecanı,kolların da huzur bulsun.
Gözyaşlarım süzülüyor yanaklarımdan ilk kez merhaba’sız günlere uyanıyorum.Azrail peşimdeymiş gibi,bir daha gün aymayacakmış gibi ne garip.
Yokluğun esir alıyor bende ki, seni.Sen saracaktın tutuşmuş yüreğimi.
Hayalin değil suretin hiç değil,sen işte canlı kanlı sen.
Kızgınlığın fırtınalar olsun.Olsun vazgeçecek değilim ya.
Uğurlu sayıp,gönülümün kapılarını açtığım,herkese kaktüs bir sana bahar.
Es nerede,nasıl istersen es.
Ki ben sevdalınım,büsbüstün her zerrene.