Sensizken Ben

Sensizken Ben

Dünya denen çürük  ipliğe ne çok hayal sığdırıyoruz…

Korkuyorum ,geldiğimde hayallerimde ki seni bulamamaktan. Çekiniyorum hislerinin değişmesinden, endişe ediyorum,dizlerime başını koyduğunda neler söyleyeceğini , bilememekten. Bu belirsizlik sonum olacak. Ödüm kopuyor seni kıracak bir cümle söyleyeceğim,diye.Ve en çok geçmişten utanıyorum, daha erken karşılaşamadık diye.

Papatyalar istemiştim,aydınlık bir gelecek,biraz çay,bir çok dilek.

Yokluğun, o kadar da abartılacak mahiyette değildi, ama ben sana çok hasrettim.

Hangi sözcük, ölçebilir yokluğunu .Özlemek güzel falan değil,bu ne saçma teselli ,özlemek zor.Özleminin altında kaldım, şubat kışında, zemheri ayazda.

Sensizlik ömrüme biçilmiş,kefendi.Dayanılması zor bir inilti ,katran karası geceler. Rüyalarımda bile yoktun.

Açık yara iyileşirdi de  bu görünmez yaranın,ilacı varlığındı. 

Hüzün doldurdum avuçlarıma, gözlerim yosun tutmuş, günlerim paslanıyor, sol yanım isleniyor,sen bunu bilmiyorsun.

Seni beklemek çok zor,saatlerin akmaması, vazonun kırılması,aynanın çatlaması,lokmaların ağzımda büyümesi ,yataktan çıkmama isteği, yalnızlıktan değil,sensizlikten.

Küçücük odanın içinde kendi kendime konuştum, doldurdum boşalttım,say ki zindanın içinde soluk alıp,verdim. Güneşi selamlamadım, rüzgara küstüm,çaresizliğimi iliklerime kadar hissettim.Kar yağdı, kurt ulu’du,dostlar aradı,sen yoksan kimsesizdim.

Senin üstün yeteneklerin var,mesela ; Gecemle gündüzümü sen belirliyordun. Tıpkı mevsimlerimi belirlediğin gibi.Bakışlarınla, yüreğimi  ısıtman ,ruhumun odalarına ışık yakman,gülüşümün güzelliği hepsi senin eserin. 

Günlerden bir gün ,umuyor işte insan denen fani yaratık,bu zamana kadar yokluğunla sınadığın, mahzun gönlümü alır mısın ? derin kederlere saldım seni affet,der misin ? Sana bir sürü cümle sakladım. Heybem de güller getirdim. Seni,canıma koyup,mühürledim,der misin…